وحيده (نوشابه) اميری روز دوم بهمن ١٣٥٧ در شهرک نوفل لو شاتو در حومه پاريس به «خدمت» امام می رسد و پس از آرزوی «موفقيت» و «انشا الله پيروزی کامل» برای «حکومت اسلامی که خواست همه ملت ايران است» از «حضرت آيت الله» سووالاتی
می کند. حضرت نیز با پاسخهای ملیحانه ایشان را می نوازد:
«سئوال – چون مرا به عنوان يک زن پذيرفته ايد، اين نشان دهنده اين است که نهضت ما، نهضتی مترقی است. ولی ديگران کوشيده اند آن را عقب مانده نشان دهند. فکر می کنيد آيا زنان ما حتما بايد حجاب داشته باشند؟ و مثلا روسری رو سر داشته باشند؟
جواب – اما اينکه شما را پذيرفتم، بنده شما را نپذيرفتم. شما آمديد اينجا و من نمی دانستم شما می خواهيد بياييد اينجا که پذيرفتم. اين هم دليل بر اين نيست که اسلام مترقی است. ترقی هم به اين نيست که زنها خيال کرده اند يا مردهای ما خيال کرده اند. ترقی به کمالات انسانی و با اثر بودن يک زن در مملکت است نه به اين که سينما برويم که «دانس» برويم و اينها ترقياتی است که محمد رضا برای شما درست کرد که شما را به عقب رانده که ما بايد بعدها جبران کنيم»!
«خانم خبرنگار – چون بعضی گروههای کوچک نقطه نظرهای شخصی خود را بر ايران تحميل کرده اند... بعضی ها می گويند که ما از زير چکمه استبداد به زير نعلين استبداد می رويم.
حضرت آيت الله – آنها عُمّال شاه هستند. آنها که اين حرفها را می زنند سالهاست که می زنند و اينها را شاه به آنها ديکته کرده است و آنها به شما می گويند. برای اينکه بخواهند شاه را برگردانند. به آنها بگوييد شاه ديگر برنمی گردد و شما اگر حکومت اسلامی را ببينيد خواهيد ديد که ديکتاتوری در اسلام اصلا وجود ندارد»!
۱ نظر:
و ما در طول سالیان لمس کردیم که چقدر در اسلام دیکتاتوری وجود ندارد
ارسال یک نظر